عبرت های روزگار، ص: 8

راست می گفتند؟ اگر راست بود، خانه شان كجاست؟ و پول شان كجا؟ و جمالشان كجا؟

آری، پايه و ريشه خطاهای بشر در اين است كه خود را مالك می انگارند، حال آنكه چيزی جز مملوك نيستند.

و خوشا بر احوال آنان كه اين حقيقت را از ياد نبرده و پيوسته می گويند:

«للَّهِ مُلْكُ السَّمَواتِ وَالارْض» «1» آنچه در زمين و آسمان است از آن خداوند است.

«للَّهِ مِيراث السَّمَواتِ وَالارض» «2» آنچه هست به خدا خواهد رسيد.

«الا لَهُ الْخَلْقُ وَالامْر» «3» همه چيز آفريده اوست. و در پی فرمان او.

«لا حَولَ وَلا قُوَّةَ الَّا بِاللَّه»

توانايی و توانمندی از آن خداست.

«لا مُوثِّرَ فِی الْوُجُود الّا اللَّه»

جز خدا كسی تاثيرگذار نيست.

علی عليه السلام می فرمود: گاه اراده ام بر انجام كاری است، اما كاری به پيش نمی برم. و از همينجا برايم پيدا و آشكار است كه هيچكاره ام. و كارگردان هستی كسی ديگر است. و آن خداست.

ادعای مَهْتَری

آری، دعوی سروروی، و ادعای مَهتری و اربابيت، مردم دنيا را به آتش نشانيده، و چه پليدی ها كه از همين كوره پديد آمده است.

موسی بن جعفر عليه السلام از كوچه ای می گذشت، به خانه ای رسيد كه دف زنان

______________________________
(1) مائده/ 17.

(2) آل عمران/ 180.

(3) اعراف/ 54.