عبرت های روزگار، ص: 163

نيز آنان كه در پشت ميز محكمه اند، و به سود بستگان و دوستان خويش داوری می كنند.

و آنگاه رو به مردم داشت و فرمود: اكنون عَلَم جنگ را به دستان كسی می سپارم كه محبوبترين كس در نزد خداوند و پيامبر است. و سپس، عَلَم را به دستان علی سپرد.

و او نيز به راه افتاد. و قلعه را فتح و درب سنگين آن را از جا، جا كن نمود، و همچون پلی بالای سر خود نگاه داشت، و لشكريان را خواست كه از بالای آن عبور كنند، و خويش را از اين سوی به آن سوی رسانند.

آری، آنان كه واصلِ حق باشند جانِ شان مضاعف، و توانِ شان عظيم خواهد بود.

پيش ما باشی تو بخت ما بُوَد

جان ما از وصل تو صد جان شود «1»

رَجاء

به درگاه خداوند چيزی ناچيزتر از نوميدی و يأس نيست.

نااميدی را خدا گردن زده است «2» اما در نظر گاه شيطان متاعی مقبولتر و ممدحتر از آن نخواهد بود.

ترس و نوميدِيت دان آواز غُول

می كشد گوش تو تا قعرِ سُفول «3» و انبيا نيز پيوسته آدميان را از نوميدی پرهيز داده، و به اميد و رجاء و چشم انتظاری نسبت به خداوند خوانده اند.

انبيا گفتند نوميدی بد است

فضل و رحمت های باری بی حد است

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 3992.

(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3038.

(3) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 2922 و 2925.