عبرت های روزگار، ص: 171

علی مجمعِ خوبی ها

دنيا مزرعه است.

«الدُّنْيا خُلِقَت مَزْرَعَة» «1» و خداوند نيز خود زارع است.

«نَحْنُ الْزارِعُون» «2» و انسان ها زراعت های خدايند، كه ايشان را از دل خاك تيره زمين، رويانيده است.

«وَاللَّه انْبَتَكُم مِنَ الْارْضِ نَباتا «3» و البته، زارعان، وقتی كه زراعت های خود را دچار آسيب و زدگی و آفت می بينند، و راه علاج و چاره و تدبير نيز در پيش ندارند، آنها را دِرو می كنند، و در

______________________________
(1) تحف العقول، ص 510.

(2) واقعه/ 64.

(3) نوح/ 17.