عبرت های روزگار، ص: 243

آنچه پيامبران، پيوسته، به آن توصيه می كردند درخت طوبای عبادت را پديد می آورد، و آن نيز بهره های شايانِ شادی و سرورِ ابد و نشاط جاودانه را.

و آنچه ايشان پرهيز می دادند، اگر پی بگيريم جز به تلخی ها و غم، رهنمون نمی شويم.

حجاب

از چيزهايی كه انبيا بر آن تاكيد داشته، و نسبت به ترك آن مشفقانه نهيب می زدند، حجاب بوده است.

در كتاب خدا، پيرامون حجاب، گاه به صراحت و گاه با اشاره و كنايت توصيه می شود، و از واجبات مسلّم الهی به شمار می آيد، همچنان كه ترك آن از حرامات روشن و حتميه است.

پاره ای می پرسند حجاب و پوشش زنان بايد چگونه باشد؟ و بسياری در اين باره نزاع و اختلاف دارند و به همين منظور جمع چادر را را حدِّ لازم حجاب می شمارند، و جماعتی نيز گونه های ديگری از پوشش را نيز كافی می دانند.

اما، مسئله چندان دشوار نمی نمايد، و نه جای بحث و گفتگوهای طويل دارد.

بلكه چگونگی حجاب را می توان در يك خط معنا كرد و آن اينكه: حجاب زنان بايد به گونه ای باشد كه اگر در يك شهر شلوغ، از پيش چشمان مردمان پر هوس عبور كنند، حتی يكی از ايشان، به قدر ذره ای، به هوس نيايد، و دل و روان و شهوت وی تحريك نيابد. و اين، مرز حجاب است. حال زنان به هر گونه ای كه می خواهند راهی برزن و بازار شوند.

و البته وقتی اين حجاب از روی زنان كنار رود، چه بازتابی خواهد داشت، و چه شعله هايی بر خواهد افروخت، كه تنها جهنميان می دانند.

و ما نيز روزگاری در چنين جهنمی می سوختيم.

از روز هفده دی كه رضاخان پرده حجاب زنان را برگرفت چه فتنه ها كه بر پا شد. چه جوانانی كه از آن پس، در هر كوی و برزن، زيباتر و طنازتر و دلفريب تر از زنان خود ديدند، و دل به آنان سپردند، و حريم و حرمت زندگی را در هم شكستند.