عبرت های روزگار، ص: 80

ظلم عظيم

و اگر به اختيار خود، از آن كاروان، جدايی و دوری جويند، و پيشوا و مقتدا و رهبرانی غير از آن بزرگواران كه خداوند از آنان ياد فرموده است برگزينند، به ظلمی عظيم خود را آلوده، و رنج و عذاب بی پايان حق را بر خود خريده اند. چرا كه تمام نعمت ها، دَهِش ها، و بخشش های خداوندی را، اعم از جسم و جان و مشاعر و احساسات، و نيز نعمت هايی كه بيرون از تن و جان است، با اقتدا و پيروی از ناپاكان، در غير مقام و جايگاه خود خرج و صرف نموده اند. و اين چيزی جز ظلم و تجاوز نمی باشد.

پيامبران

نعمت های الهی، هركدام، جايی خاص برای مصرف دارد، كه در جای خود نيز بيان شده است. حال، اگر كسی اين نعمت ها را در محلی جز آنجا كه خداوند معين فرموده است، خرج و صرف نمايد، از مرز و حدود آنها تجاوز نموده است.

و افزون بر اين، زحمات پاكان، پاكدلان و نيكان را نيز رعايت نكرده است. چون آنان به دليل طهارت و قدس و شايستگی خود، تا روزگار قيامت بر گردن همگان حق دارند. چرا كه ميان انسان و پيامبران و امامان، اتصال، پيوستگی، و ارتباطی حقيقی و باطنی و معنوی وجود دارد.

«إِلَی مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْباً» «1» قرآن مجيد، پيامبران را برادران مردم به شمار آورده است. و البته، برادر بر برادر حق دارد. هرچند انسان ها فرياد كنند كه ايشان بر ما حقی ندارند. اما خداوند اين فرياد را به چيزی نمی خرد.

بی مهری

افزون بر صرف نعمتها در جايگاهی جز جايگاه خود كه ظلمی فاحش

______________________________
(1) و به سوی مَدْيَن برادرشان شُعيب را فرستاديم. هود/ 84.