عبرت های روزگار، ص: 110
سخن بگوييم كه با همان جرم، همان جريمه را يافت.
موسی بن جعفر عليه السلام چهارده سال تمام، به زندان بغداد، زندانی بود.
او در برابر جفای دولتی جائر و جابر، در عين بی كسی، قد برافراشت، تا ستم ها را سد كند، و ستمكاران را از كار خويش نادم و پشيمان سازد.
او به فرياد می گفت: برای اين دولت جبار حتی قلمی را تراش ندهيد، وگرنه در جرائم ايشان دخيل و در معاصی اينان شريك می باشيد.
و می فرمود: برای كسی كه جامه اينان را دوخت می كند حتی نخی در سوزن نشانيدن آتش دوزخ را در پی خواهد داشت.
چون مُظْلِم گشت ظلم ظالمان
اين چنين گفتند جمله عالمان
هر كه ظالمتر چهش با هَول تر
عدل فرموده ست بدتر را بتر «1»
شريك گناه
روزی امام به يكی از بهترين ياران خود می فرمود: شنيده ام شترهای خود را به هارون كرايه داده ای؟
گفت: درست شنيده ايد، او به همراه دربان خود عزم خانه خدا را داشت.
و شترهايم را به كرايه خواست، و چون به مكه می رفت، دادم.
فرمود: كرايه را پرداخت؟
گفت: نه، وقت بازگشت می پردازد.
فرمود: اگر مرگ هارون در اين سفر فرا رسد، و ديگر بازگشتی نداشته باشد شامان می شوی؟
گفت: نه. دوست می دارم بازگردد و شترهايم را به من بازگرداند و نيز
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 1309 و 1310.
