عبرت های روزگار، ص: 16
قرآن مجيد می فرمايد: نسبت به شنيده های خود، هرگز، حق تصميم گيری را نداريد.
آنكه نسبت به شنيده های خود تصميم می گيرد در مقابل خداوند قد عَلَم ساخته است.
در شهر مدينه، در مسجد قبا نشسته بودم، و كسی كه خود مصری بود از من پرسيد: اهل كجاييد؟
گفتم: ايران.
گفت: همانجا كه هر روز تاراج و غارت است و زنان را شكنجه می كنند و سينه هاشان را می بُرند و...
گفتم: اين خبرها را از كجا شنيده ايد؟!
گفت: راديوها، رسانه ها.
گفتم: كتاب خدا را خوانده ای؟
گفت: مگر شما نيز با قرآن سروكار داريد؟ آيا از عالمان ايرانيد؟
گفتم: از جاهلانم.
گفت: پس چگونه از قرآن باخبريد؟!
گفتم: امام، مردم ايران را به تمامی، با قرآن آشنا ساخت.
و آنگاه پرسيدم: شما قرآن را می دانيد؟
گفت: می دانم.
و من همين آيه را برای او خواندم كه مگر نه آنكه خداوند فرمود: بر حرف های فاسق هيچ گوش فرا ندهيد.
گفت: آری، از اين آيه با خبرم.
پرسيدم: آيا اين رسانه ها اهل تقوی و فضيلتند. و يا فاسق و منحرف؟
ولی او پاسخی نداشت. و شرمنده شد. و از من پوزش طلبيد.
جهان شيعه
آری، خداوند بی جهت كسی را ميرزای شيرازی نمی كند.
