عبرت های روزگار، ص: 297

همچنان كه محصول و نتيجه دل دادن به خواست های شيطان همان است كه انسان از آن گريزان است.

انسان، مشتاق سلامت و سعادت است، و اين دو نيز تنها در گرو فرامين حق است كه البته از زيان انبياء و اوليا جاری می شود.

و شيطان يار ناموافقی است كه عكس اين دو را برای انسان آرزو و تمنا می كند.

حق ذات پاك اللَّه الصمد

كه بود بِه مار بد از يار بد

مار بد جانی ستاند از سليم

يار بد آرد سوی نار مقيم

چون كه او افكند بر تو سايه را

دزدَد آن بی مايه از تو مايه را «1» بنابراين، سود را تنها در سخن انبيا بايد جست، كه بی مزد و منت و بی هيچ چشمداشت و نيز با خلوص و خشوع برای انسان باز می گويند.

هر نبيی گفت با قوم از صفا

من نخواهم مزد پيغام از شما «2» آری،، آنها از مردم بابت رسالت خويش مزد و پاداش و هديه نمی طلبند، بلكه برآنند كه مردم را لايق و سزاوار مزد و هديه كنند.

من نمی گويم مرا هديه دهيد

بلكه گفتم لايق هديه شويد «3» و چه هديه ای بالاتر از سخنان ايشان كه آدمی را به سوی باغی پرلاله و گل

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 2634 و 2635 و 2637.

(2) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 574.

(3) مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 568.