عبرت های روزگار، ص: 70

«يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا* بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَی لَهَا» «1» روز قيامت به زمين می گوييم، كه از آنچه انسان بر آن انجام داده است، باز گويد.

حال اگر زمين موجودی نادان و به دور از شعور بود، چطور و چگونه می توانست تمام رفتار و طرز و روش ما را ثبت، و در خود نگاه دارد، و در روز قيامت نی به دور از كمترين خطا و اشتباه باز گويد.

بنابراين، معلوم می شود كه همه چيز برخوردار از شعور است.

اگر اين زمين از شعور دور و منها بود، پس چگونه در طی ميلياردها سال، به گونه ای در گرد خود می چرخد، كه همچنان پديدآور شب و روز است.

و به گونه ای ديق و بانظم است كه منمجمان، با ابزار دقيق نجومی خود، در تقويم سال قبل، ساعت و دقيقه و حتی ثانيه تحويل سال بعد را نيز معين كرده اند.

آنهم زمان و ساعت و دقيقه و ثانيه ای كه در طول سال ها پيش و پس نمی شود.

يعنی، سال مطابق ثانيه ای مشخص تمام، و نيز آغاز می گردد.

اگر اين شعور نباشد، پس شعور يعنی چه؟

البته، ما بنابر آيات كتاب خدا، به شعور تمام موجودات ايمان و وقوف داريم، اما برای آنان كه ربطی با اين آيات ندارند كمی تخفيف داده و می گوييم: هر چيزی كه در اين هستی است به يك منبع با شعور وصل است.

مرغ غزل خوان، و خوش خوان، كه روزگار عمر خود را در چمن و جنگل سپری ساخته و ديگر هيچ نای خواندن نداشت و پيوسته در حسرت بود، و همواره از اين سوی قفس به آن سو می رفت، ناگهان چشمانش به آن مرد خدا افتاد.

عزيزان، چشم به چشمان مردان خدا بدوزيد. كه تنها با نگاه ايشان است كه گره ها و پيچيدگی های زندگی، به تمامی، گشوده خواهد شد.

جايی ديگر نظر نيندازيد، كه نامردان و نامردمان و نامحرمانند، و جز گره بر گره

______________________________
(1) در اين روز زمين خبرهای خويش را حكايت می كند، از آنچه پروردگار به او وحی كرده است. زلزال/ 5، 4.