عبرت های روزگار، ص: 72

برای رفتن و مردن و مرگ ما، چشم ها گريان شوند، و ما نيز در اوج گريه ها و اشك ها خندان و شادمان باشيم.

علی عليه السلام به امام مجتبی عليه السلام فرمود: حسن جان، به گونه ای مرگ را به آغوش گير كه چشمان همگان بر تو گريان و اشكبار باشد، اما خود لب به خنده بگشايی.

چون مرگ و مردن، كام و خوشی و گوارايی و لذت خاص خود را دارد.

البته، اين لذت و شادمانی و سرور، تنها برای ما خواهد بود.

يك وقتی آدم های شرابخوار، و خراب، و آلوده، و تَر دامن، با خود نگويند:

خوش بر احوال ما كه مرگِ مان نيز با مسرت و سرور همراه است. هرگز!

شما هم اگر می خواهيد در سرور ما سهيم باشيد، دست از اين كيف های حرام و ناروا بشوييد. و خود را به حلقه ما رسانيد. وگرنه در آنجا خبری از شادمانی و خرمی، و خوشی و لذت نخواهد بود. بلكه بسی خطرخيز و پُر بلاست.

آنهايی كه چون شما بودند، پيش از آنكه به آنجا برسند و بلاهای پياپی را با چشمان خود شاهد باشند، به فرياد گفتند:

«رَبِّ ارْجِعُونِ* لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحاً فِيَما تَرَكْتُ» «1» خدايا، ما را دوباره بازگردان، تا كردار صواب، صلاح، لايق و سزاوار را به كار بنديم.

و به آنها گفته شد: دهانتان را ببنديد. و به جايی می رويد كه تاوان و مجازات و جريمه تمام جرم ها را در كف دستان شما خواهند نهاد.

مرغ تا مرد خدا را ديد، احساس كرد درد خود را بايد به زبان بی زبانی با او بگويد. زيرا تنها اوست كه می تواند دريابد كه چگونه كودكی شوخ، هرزه و بازيگوش، و نيز نادان و بی خرد، او را در اين قفس تنگ، دلتنگ و اسير ساخته است.

اين بود كه پيوسته پر و بال خود را به اين سوی و آن سوی می كوفت، تا

______________________________
(1) مومنون/ 100، 99.