چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 225

گفت: حال چه كسی زده است كه بايد انتقام تو را از او بگيرم؟ گفت: علی بن ابی طالب. گفت: او «عين الله» است، چشم او چشم خدا و دستش نيز «يد الله» است، من با چشم و گوش خدا كاری نمی توانم بكنم. اين تمكّن است. «1»

شايستگی كسب مقام دنيايی

و بعد هم به حق انسان به چاه افتاده و غلام و خدمتكار نُه سال زندانی كشيده را خيلی راحت و آسان و با التماس به مقام عزيزی كلّ كشور مصر می رساند. اين تمكّن است؛ يعنی اين كار پروردگار است و الّا ته چاه و زندان تاريك كجا و عزيز مصر شدن كجا؟

البته مقام برای حضرت يوسف عليه السلام اهميت نداشت چون او نيز حال اميرالمؤمنين عليه السلام را داشت، وقتی كه كفش های خود را وصله می زد، به ابن عباس فرمود: اين كفش های من چقدر می ارزند؟ ابن عباس عرض كرد: هيچ ارزشی ندارند. كفش پاره را كسی نمی خرد. مگر خود شما بپوشی. امام عليه السلام فرمودند: ای پسر عباس! به خدا قسم اكنون كه رئيس مملكت شما هستم، اين مقام نزد من از اين كفش هايی كه می گويی هيچ قيمتی ندارد، ارزشش كمتر است، مگر اين كه با اين مقام، حقّی را زنده كنم و باطلی را بميرانم.

مقام مهم نيست. اما زمانی كه چهل روز خود را تسويه كنيد و بعد توقع داشته باشيد كه خيلی راحت شما را وزير و رئيس كنند، اين نيت، تمام اين چهل روز شما را خراب كرده، به جايی نمی رسيد، لذا می فرمايد:

______________________________
(1)- بحار الانوار: 39/ 340، باب 90؛ «فِي حَدِيثِ عُمَرَ إِنَّ رَجُلًا كَانَ يَنْظُرُ فِي الطَّوَافِ إِلَی حَرَمِ الْمُسْلِمِينَ فَلَطَمَهُ عَلِيٌّ عليه السلام فَاسْتَعْدَی عَلَيْهِ فَقَالَ ضَرَبَكَ بِحَقٍّ أَصَابَتْهُ عَيْنٌ مِنْ عُيُونِ اللَّهِ.»