گفت: مستی كين چنين افتان و خيزان می روی

گفت: جرم راه رفتن نيست ره هموار نيست

گفت می بايد تو را خانه قاضی برم

گفت رو صبح آی، قاضی نيمه شب بيدار نيست

گفت نزديك است والی را سرای، آن جا شويم

گفت قاضی از كجا در خانه خمّار نيست

گفت تا داروغه را گوييم در مسجد بخواب

گفت مسجد خوابگاه مردم بدكار نيست

گفت از بهر غرامت جامه ات بيرون كشم

گفت پوسيدست جز نقشی ز پودوتار نيست.

گفت ديناری بده پنهان و خود را وا رهان

گفت كار شرع كار درهم و دينار نيست.

گفت آگه نيستی كز سر در افتادت كلاه

گفت در سر عقل بايد بی كلاهی عار نيست

گفت می بسيار خوردی، زان چنين بيخود شدی

گفت ای بيهوده گوی، حرف كم و بسيار نيست