عبرت های روزگار، ص: 83

از اين گذشته، آيا به شما اذن، اجازه و رخصتِ اين را خواهند داد كه به خواب بچه های خود آمده، و از ايشان انجام تصفيه كار خود را بخواهيد؟

مگر هر كسی در جهان پس از مرگ، شرف، اعتبار، احترام، و آبروی حاج شيخ عباس قمی را دارد كه از خدا بخواهد بوسيله فرزند خويش مشكلات و گره های خود را بگشايد، و خداوند نيز اجازه و جواز آن را بدهد؟

بسيار ارج، قدر، قُرب، و آبرو می خواهد كه به انسان رخصت دهند با عالم دنيا تماس داشته و اينگونه از كار فروبسته خود گره بگشايد.

حال، بر فرض اينكه اجازه دهند، آيا فرزندان، سخن شما را قبول، باور، و تصديق می كنند؟ و يا می پذيرند؟

پس عزيزان، سفره های پهن، كشيده، و گسترده خود را كمی جمع تر كنيد.

و حقوقِ حقداران را با دست خود به ايشان برسانيد.

عزيزان، كسان بسياری همچون: محروم، سائل، مسكين، در ثروت ها و سرمايه های انبوه، هنگفت و كلانِ شما حق دارند. آن را نگاه نداشته و به ايشان برسانيد.

برادران و خواهران! حقداران شما را هيچ نمی شناسند، بنابراين از مرگ شما نيز با خبر نخواهند شد، تا طمع و اميد بخشش ايشان را داشته باشيد.

و انتظار مدد، نصرت، و ياری اهل بيت را نيز نداشته، هرچند از هواداران و هواخواهان ايشان باشيد. زيرا كه خود فرموده اند: ما تنها در قيامت دستگير، فريادرس، و گره گشای كار شما خواهيم بود. اما در برزخ اين اجازه را نداريم. از اين روی، خود بايد كار خود را چاره كنيد.

رفيقی داشتم كه از دنيا رفت. مُرد. او چندی عيب داشت. و من پيوسته يادآور می شدم كه دست از عيوب خود بردارد، اما گوشی شنوا نداشت.

ما بسيار می گوييم، اما بسياری نمی شنوند.

و نمی توانيم با كسی ترك معاشرت و همنشينی كنيم. چون خود نيز گوش مان بدهكار حرف خدا نيست. و يكی هستيم به مانند آنها.