عبرت های روزگار، ص: 43

«تُحْفَةُ الْمُومِن الْمَوت» «1» مردن، هديه و ارمغانِ خدا به بندگان مومن خويش است.

آيا بر كره زمنی كسی هست كه هديه را خوش نمی دارد؟!

آيا كسی را داريم كه زيباترين فضا و خوشايندترين سرا را به او نشان داده و بگويند چيزی نمانده است كه تو را از اين فضای ضِيق و پر تنگنا خارج، و در آن جايگاه رفيع، برين، و بلند جای دهيم، و او غصه دار و اندوهگين شود؟

چون انسان مطابق آيات كتاب خدا، پيش از مرگ جای و مقام و موقعيت خود را در عالم آخرت خواهد ديد. و نيز دوستان و رفيقان خود را.

و البته اگر انسان جای خود و دوستان خود را نمی ديد، پروردگار عالم امر نمی فرمود:

«فَادْخُلِی فِی عبادِی وَادْخُلِی جَنَّتِی» «2» در ميان بندگان من جای گير. و در بهشت من بارياب.

آری، انسان با ايمان را در تنهايی و بی كسی نمی برند. اگر او را از تمام كسان و دوستان دور می كنند، در عوض در كنار بندگان پاك و صالح خدا جای می دهند.

و اين بندگان پاك و صالح، به فرموده حضرت رضا عليه السلام اهل بيت مكرم اند.

استاد با خود زمزمه می كرد.

استادی كه به حق شيعه بود.

يكی از بزرگان می گفت: اگر ايشان- مرحوم حايری- را با چشمان خود نمی ديدم، معنای اسلام، و شيعه بودن را هرگز نمی فهميدم.

با خود گفتم: نزديك شوم. و ببينم در اين لحظه های واپسين با خود چه می گويد!

نزديك شدم. و شنيدم. پيوسته می گفت:

______________________________
(1) بحار، ج 82، ص 171.

(2) فجر/ 30، 29.