چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 37

به شوهر و پاكدامنی خود، و لطمه زدن به موقعيت جنس زن حسابگر نيست.

اميرالمؤمنين عليه السلام می فرمايد:

عشق او را كور كرده است، نمی بيند. نه خدا را می بيند، نه قيامت و نه عاقبت خود را. ديگر پاكی خودش را لحاظ نمی كند و حقوق شوهرش را نمی بيند. در مسيری افتاده است كه فقط می گويد: اين جوان بايد كام مرا برآورد. همين و بس.

ديگر نمی فهمد كه اين كار خيانت به خود و شوهر است. خرابی دنيا و آخرتش است و اين شهوت او را به گناهی می كشد كه اگر اين گناه اتفاق بيفتد، در قيامت عذابش دو برابر ديگر گناهان است. در حالی كه بی نماز، روزه خوار و قاتل را دو برابر عذاب نمی كند.

«عباد الرحمن» زير بار سنگين گناه نمی روند:

«وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَی الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً» «1»

وقتی با زبان نفهم ها برخورد می كنند، درگير نمی شوند؛ چون آن درگيری را به سود خود نمی بينند. وقتی با كسی درگيری علمی پيدا می كند، سود دارد؛ چون طرف مقابل از اشكال و شبهه اش مجاب می شود. وقتی با كسی درگيری اخلاقی پيدا می كند، در آن درگيری عملًا به طرف مقابل، درس رعايت ادب می دهد كه طرف مقابل خجالت زده می شود. عباد واقعی خدا با زبان نفهم ها، جاهلان و آنهايی كه بر نادانی خود مصرّ هستند، درگير نمی شوند و می گويند: ما با شما بحث و حرفی نداريم. برو به سلامت.

______________________________
(1)- فرقان (25): 63؛ «و بندگان رحمان كسانی اند كه روی زمين با آرامش و فروتنی راه می روند، و هنگامی كه نادانان آنان را طرف خطاب قرار می دهند [در پاسخشان ] سخنانی مسالمت آميز می گويند.»