چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 279

الحمدلله رب العالمين و صلّی الله علی جميع الانبياء والمرسلين

و صلّ علی محمد و آله الطاهرين.

كلمات «شفع و وتر» در كتاب خدا به كار گرفته شده اند. «وتر» به معنای تك و فرد است و «شفع» به معنای جفت و زوج است. كلمه شفاعت از همين كلمه گرفته شده است. «1» البته معانی مختلفی درباره لغت شفاعت ذكر شده است كه به برخی از اين معانی می پردازيم.

تمام حيات مادی و معنوی انسان در دنيا و آخرت در گرو شفاعت است. كودك به شفاعت سينه مادر، مواد لازم غذايی را از سفره طبيعت می گيرد. انسان به

______________________________
(1)- لسان العرب: 8/ 183، لغت (شفع)

شفع: الشفع: خلاف الوَتْر، و هو الزوج.

تقول: كانَ وَتْراً فَشَفَعْتُه شَفْعاً.

و شَفَعَ الوَتْرَ من العَدَدِ شَفْعاً: صيَّره زَوْجاً؛

الشَّفْعُ: ما شُفِع به، سمي بالمصدر، و الجمع شِفاع

في التنزيل: و الشَّفْعِ و الوَتْرِ.

قال الأَسود بن يزيد: الشَّفْعُ يَوْمُ الأَضْحی، و الوَتْرُ يومُ عَرَفةَ.

و قال عطاء: الوتْرُ هو الله، و الشفْع خلْقه.

و قال ابن عباس: الوَتر آدمُ شُفِعَ بزَوْجَتِه.