چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 280

شفاعت درختان، هر ميوه و محصولی را به دست می آورد. موجودات زنده به شفاعت خورشيد، هوا و گردش زمين به دور خود و خورشيد زنده هستند. اگر خداوند متعال اين امور را جفت انسان قرار نداده بود، زندگی كردن محال بود و خيمه حيات برپا نمی شد.

در قيامت نيز حيات پاك و زندگی ملكوتی، الهی، انسانی و بهشتی با شفيعان تأمين می شود. اگر در قيامت كسی از شفاعت شفيعان محروم باشد، يقيناً نجات نخواهد يافت. شفاعت به اين معنا نيست كه پروردگار در قيامت اداره ای را باز می كند و پرونده هر گناه و معصيت و ظلم بی توبه ای رادر آن اداره می بندد، يا محو و نابود می كند. بلكه شفاعت در قيامت به اين معناست كه انسان بتواند در ارتباط با شفيعان قرار بگيرد.

يكی از شفيعان روز قيامت، ايمان انسان است. كسی كه ايمان، با او جفت نيست و از ايمان تنهاست، در آنجا نجات ندارد. شفيع ديگر قيامت، قرآن است:

«فانّه شافع مشفّع «1»» «2» اگر پرونده انسان، با قرآن جفت نباشد، يعنی عمل به خواسته های قرآن در پرونده او نباشد؛ نماز، روزه، زكات و خمس در پرونده نباشد و انسان جدای از قرآن وارد محشر شود، درهای نجات به روی او بسته خواهد بود.

شفاعت قرآن به اين معنا نيست كه قرآن وارد محشر شود و به پروردگار بگويد: از اول تا آخر امت را به خاطر من كاری نداشته باش. شفاعت قرآن به اين است كه قرآن

______________________________
(1)- الكافی: 2/ 598، حديث 2؛ بحار الانوار: 17/ 89، باب 1، حديث 16؛ «فَإِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ وَ مَاحِلٌ مُصَدَّقٌ وَ مَنْ جَعَلَهُ أَمَامَهُ قَادَهُ إِلَی الْجَنَّةِ وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ سَاقَهُ إِلَی النَّارِ وَ هُوَ الدَّلِيلُ يَدُلُّ عَلَی خَيْرِ سَبِيل.»

(2)- الكافی: 2/ 598، حديث 2.