چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 361

ديوار در ملك دو پسر بچه بود. خداوند متعال ديوار را كه نشان آدم نداده بود و بگويد: اسم اين را به ياد داشته باش، وقتی رفتی زندگی را شروع كنی، بدان كه اسم اين ديوار است.

يا هر چيزی را جداگانه نشان داده و گفته: به ياد داشته باش، اين را می گويند:

پيراهن، سبزی، علف و غيره. اين ها را ما دور هم جمع شده ايم و به اصطلاح وضع كرده ايم. از روز اول اسم گذاری كرديم، اعتبار كرديم كه به هر چيزی چه بگوييم.

پس چه داستانی بوده كه به فرشتگان می فرمايد: بر او سجده كنيد، چون او نائب من و ظرف اسماء است؟ دانايی به اسم حيوانات و اشيا باعث سجده ميلياردها فرشته شد؟ اين كه قابل قبول نيست كه صفحه وجود آدم را از اسامی حيوانات و اشيا پر كرده و بعد بگويد: به خاطر اين علم، واقعاً موجود عظيمی است، پس به او سجده كنيد.

ملائكه نيز خيلی از اسم ها را آشنا بودند. اين رشته علم را خود آن ها نيز داشتند.

پس:

«عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها»

اين اسماء، اسمای حسنای پروردگار بوده و منظور حضرت حق نيز نقش اسم لفظی بر مغز يا نفس آدم نبوده است كه ما نقش الفاظ را بر او زديم كه «رحمن، كريم، باسط، قابض، معطی و ...» شده باشد.

لغت را بر صفحه نفس او نقش نزديم، بلكه مفاهيم اسم ها را كه نور و حيات محض بوده، به انسان آموخته است؛ چون در آيات بعد ضمير «اسماء» را جمع مذكر ذكر می كند. به حضرت آدم عليه السلام می فرمايد: اين علمی كه به تو دادم، به فرشتگان خبر بده: