عبرت های روزگار، ص: 257

آری، انسان جَهول، افزايش و فزونی و وفور و فراوانی را در انباشتن و انبوه ساختن می داند. و هيچ نمی داند كه اگر جمع كند، خداوند منها خواهد نمود، ولی اگر با انفاق خود تقسيم كند، خداوند نيز ضرب و مضاعف خواهد ساخت.

اگر كشاورزی دانه ها را انبار كند، البته روز به روز كم و كسر خواهد شد، چرا كه موران و موشان تيز و چالاك، انبار را حُفره می كنند، و ناشسته دست، بر سفره می نشينند و از آنچه هست طعمه و طعام می سازند.

اما اگر همين كشاورز، همين دانه ها را ميان خاك زمين تقسيم نمايد، ديری نمی پايد كه تكثير و ضرب و مضاعف خواهد شد.

هر كه كارد گردد انبارش تهی

ليكش اندر مزرعه باشد بهی

وآنكه در انبار ماند و صرفه كرد

اشپش و موش و حوادث پاك خَورد

اين جهان نفی است در اثبات جو

صورتت صفر است در معنات جو «1» بنابراين، شفا و سلامت و سود انسان در انفاق است، و نيز در آنچه خداوند تحت عنوان طاعت و بندگی توصيه می دارد. و تا اين سلامت تحقق نيابد انسان لايق و شايسته ورود به دارالسلام كه بهشت خداوند است و پيوسته انسان را به آن می خواند، نخواهد بود.

«واللَّه يَدْعُو الی دارالسلام» «2» و بيماران، كسانی هستند كه خويش را به خداوند، كه يكتا طبيب هستی است، نمی سپارند. و نسبت به نسخه شفابخشِ او، قرآن كريم، اهتمام و اعتنا

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 2239 تا 2241.

(2) يونس/ 25.