عبرت های روزگار، ص: 61

بمانيد، و دست از او برنداريد. همچنانكه آن مجرم گناهكار از محمود دست برنداشت. و هرچه محمود گفت: مرا به تو حاجت و نيازی نيست. او گفت: من سراپا نيازم.

و البته اگر در كنار اين نظر ثابت قدم نمانيد و صبوری نكنيد پای بر وجدان و انسانيت خود نهاده ايد.

آری، بايد با رغبت و ميل تمام، اسلام و احكام آن را پذيرفت، و به دنبال آن نيز ايستادگی و پايمردی نمود.

«إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ» «1» آنان كه در راه خدا پا فشردند، فرشتگان رحمت بر آنان فرود می آيند.

«أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ» «2» و از ايشان می خواهند كه هراسی و اندوهی به دل راه ندهند. و هم بشارت می دهند بهشت را.

زيرا كه اينان، تنها به رضايت خداوند تن داده و بر پيمان او استوار ماندند.

«بَلَی مَنْ أَوْفَی بِعَهْدِهِ»

كسی كه بر عهد و پيمان خداوند وفادار باشد.

عهد خداوند،، مجموعه نعمت های او بر بندگان خويش است.

عهد خداوند بر اين است كه می گويد: چشم را دادم كه آثارم را بنگريد.

و گوش را تا سخنم بشنويد. و بدن را تا در عبادتم به كار بنديد. و قرآن را، تا شيوه بندگی را بياموزيد. و پيامبر را، تا ميان شما و من رابطه ای باشد.

«بَلَی مَنْ أَوْفَی بِعَهْدِهِ وَاتَّقَی » «3» كسانی كه وفادار به پيمان خداوند باشند، و در حفظ و اجرای آن نيز پيگير

______________________________
(1) فصلت/ 30.

(2) فصلت/ 30.

(3) آل عمران/ 76.