عبرت های روزگار، ص: 299

شهر پرسيد: كسی هست كه پيرامون اين شهر اطلاع و آگاهی بيشتری داشته باشد؟

گفت: آری، و آنگاه نشانی پيری كهن سال را داد.

و ذوالقرنين به يكی از همراهان خود گفت: برويد و آن پير را از آمدن من با خبر كنيد، و از ايشان نيز بخواهيد به اينجا بيايد.

و آن شخص رفت. و به حضور آن پير رسيد. و سخن ذوالقرنين را با او باز گفت. و آن پير به جواب گفت: ذوالقرنين بر اين شهر وارد شده است، بنابراين اقتضای ادب آن است كه ايشان بر ما وارد شود.

مولانا علی عليه السلام می فرمود:

«لامِيراثَ كالْأدَبَ» «1» هيچ چيز ماندگارتر و سودبخش تر از ادب نيست.

از ادب پر نور گشْتَست اين فلك

وز ادب معصوم و پاك آمد ملك

آن گروهی كز ادب بگريختند

آبِ مری و آبِ مردان ريختند «2» و آن مرد بازگشت، و پيغام پير را به ذوالقرنين رسانيد. و ذوالقرنين با كمال خشوع و تواضع پذيرفت، و راهیِ منزل پير شد.

چه زيبا فرمود علی عليه السلام:

«لاحَسَبَ كالتَواضُع» «3» هيچ شرافتی همچون فروتنی و تواضع نيست.

زيرا اساساً تواضع منبع شرف و راه دست يافتن به شرافت است.

______________________________
(1) نهج البلاغه، حكمت 113.

(2) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 4018.

(3) نهج البلاغه، حكمت 113.