چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 288

«نَعَمْ تابَ اللّهُ عَلَيكَ» «1» بله خدا تو را بخشيد، اينجا جای پايين انداختن سر نيست، بلكه جای رفعت و مقام است.

يا آن شخصی كه در سكوت نيمه شب، برای دزدی روی پشت بام خانه ای در بغداد می رود و از آنجا می خواست به جای ديگری برود، صدای شخصی را شنيد كه در آن نيمه شب بيدار بود و با حال عجيبی قرآن می خواند. آن شخص وقتی به اين آيه رسيد:

«أَ لَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ» «2»

بنده من! آيا هنوز داری می روی و از من دور می شوی؟ آيا وقت آن نيامده است كه به سوی من برگردی؟

زانوهای آن دزد سست شد. روی پشت بام نشست و شروع به گريه كرد، گفت:

خدايا! اگر با من هستی، چرا، وقت آن رسيده است، آمد و واقعاً برگشت. در آن تاريكی نيمه شب از شهر بيرون رفت، به كاروانسرای كهنه ای رسيد، ديد مدير قافله تجارتی دارد با عجله تاجرها را بيدار می كند، می گويد: بلند شويد و اجناس را بار كنيد، سريع برويم تا فضيل جلوی ما را نگرفته و بار ما را نبرده است. سرش را به ديوار گذاشت و بلند بلند گريه كرد، گفت: ای قافله سالار! سگ هاری كه از آن می ترسيديد، امشب او را افسار كرده اند. ديگر نترسيد. اين توبه است. «3» اميرالمؤمنين عليه السلام می فرمايد: توبه، مقام عليين است. اگر آمدی، برای هميشه بيا.

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 44/ 319، باب 37، حديث 1.

(2)- حديد (57): 16؛ «آيا برای اهل ايمان وقت آن نرسيده كه دل هايشان برای ياد خدا و قرآنی كه نازل شده نرم و فروتن شود؟»

(3)- تذكرة الاولياء: 79.