عبرت های روزگار، ص: 122

چيست از تسليم خود محبوبتر «1» ابراهيم و اسماعيل كه بنياد كعبه را بنا نهادند اينگونه دست به دعا برداشتند:

«رَبَّنا وَاجْعَلْنا مُسْلِمَينِ لَكَ وَمِنْ ذُرِيَّتِنا امَّةً مُسْلِمَةً لَكَ» «2» خداوندا! ما را و نسلی كه از ما پديد می آيد، تنها و تنها، تسليم خود قرار دِه.

يعنی حادثه ها، جاذبه ها، و پُست ها و منصب ها، و مقام و موقعيت ها، ما را تسليم خود نسازد، كه جز تسليم تو بودن بسی زيان و آسيب، و بسا بيم و هراس كه در پی دارد.

و البته، بر اساس روايتی كه در كتاب كنزالعمال آمده است، علی عليه السلام در پرهيز و پروا و تقوای الهی، و نيز در امرِ تسليم و تبعيت نسبت به پروردگار عالَم، در تمام شئون زندگی، بی آنكه مرارت ها و ملالت ها و ملامت ها را لحاظ كند، پس از وجود مقدس رسول گرامی اسلام، در صدرِ سلسله مؤمنان و عاملان به آيات كتاب خداست.

و راستی در ميان امت پيامبر كدامين كس است كه در پرهيز و پارسايی با علی همنشين و برابر باشد؟ و يا به قدر وی رام و تسليم؟

علی عليه السلام چه در حيات فردی و چه در زندگانی جمعی و اجتماعی، پيوسته قصد، التفات، و پروای خدا را داشت، و حتی به قدر چشم بر هم زدنی از عرصه توجه و تقوای الهی دور نشد. و هيچ چيز نتوانست كه آن وجود مقدس را از تقوی و تسليم دور بدارد.

من نخواهم خير الا خير او

صم و بُكم و عُمیِ من از غير او «3»

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 916.

(2) بقره/ 128.

(3) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 1618.