عبرت های روزگار، ص: 123

باری، مرام و مُراد علی عليه السلام در زندگی جز اين نبود كه تنها رضايت و خرسندی حق را به چنگ آورد. و از اين روی، همه چيز خود را بر پايه و بنياد تقوی، بنيان و استوار ساخت.

«وَلا يَهْلِكُ عَلَی التّقْوَی سِنْخُ اصْلٍ»

و آنچه بر پايه تقوی پايه ريزی شود، می ماند و ماندگار خواهد شد.

ولا يَظْمَأُ عَلَيْها زَرْعُ قَوْمٍ» «1» دانه هايی كه در زمين تقوی كاشت می شوند محصول آنها خشكی نگيرد و پژمردگی نيابد، بلكه همواره سبز، و خرم، و با طراوت و شادابند. و در جهان آخرت نيز به صورت بهشتی سبز جلوه گر می شوند. و از همين رو نيز اهل تقوی شادند و با نشاط و پر سرور، چرا كه به سبزه زاری جان نواز می مانند.

ما بر اين درگه ملولان نيستيم

تا ز بعد راه هر جا بيستيم

دل فرو بسته و ملول آنكس بود

كز فراق يار در محبس بُوَد

دلبر و مطلوب با ما حاضر است

در نثار رحمتش جان شاكر است

در دل ما لاله زار و گلشنی است

پيری و پژمردگی را راه نيست

دايما تَرّ و جوانيم و لطيف

تازه و شيرن و خندان و ظريف

پيش ما صد سال و يك ساعت يكی است

كه دراز و كوته از ما منفكی است «2»

______________________________
(1) نهج البلاغه، خطبه/ 16.

(2) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 2932 تا 2937.