عبرت های روزگار، ص: 95

البته در پيش اهل خرد نيز كلامی كساد و بی رونق و بی مشتری است.

بِواقع آنچه اينان می گويند چيزی شبيه به اين می ماند كه كسی بگويد:

می توان حنظل كاشت، و خرما گرفت.

و در پاسخ اهل سنت، از كتاب خدا، همين يك آيه كافی است، كه می فرمايد:

«وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ» «1» خداوند، در اين آيه، مومنان را به بهشت و رضوان كه فوق تمام دَهِش ها و عطايای اوست، وعده فرمود.

و در جايی ديگر آشكارا و بی پرده می گويد:

«إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ» «2» خداوند، به وعده خويش وفادار است. و نخواهد شكست.

او به آنچه می گويد پايبند است. و به كار می بندد. و خود از آنان كه اينگونه نيستند گله مند است:

«لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ» «3» چرا آنچه می گوييد نمی كنيد؟!

بدين سبب، اگر خداوند آنگونه كه اهل سنت بر آنند، با بندگان خود رفتار كند، خلاف آيات خويش رفته است. و وعده اش را خُلف، و آنچه گفته است به كار نبسته، و خود مشمول همان سخن است كه گلايه وار می گويد: چرا می گوييد و به كار نمی بنديد.

______________________________
(1) خدا به مردان و زنان مومن بهشت هايی وعده داده است كه جويها در آن جاری است، و بهشتيان همواره در آنجايند و نيز خانه هايی نيكو در بهشت جاويد ولی خشنودی خدا از همه برتر است كه پيروزی بزرگ، خشنودی خداوند است. توبه/ 72.

(2) به يقين كه خدا از وعده تخلف نمی كند. آل عمران/ 9.

(3) صف/ 2.