عبرت های روزگار، ص: 303

پير گفت: سلامت روح و روان مردم اين شهر و ديار مرهون همين قبرهاست.

چرا كه اين قبرها، قبور مادران و پدران و فرزندان ماست، و هر صبح كه از خانه بيرون می شويم، با ديدن اين قبور سرنوشت خود را مرور می كنيم.

جامی آن به كه در اين مرحله آن پيشه كنی

كه زمرگ دگران، مرگ خود انديشه كنی «1» و پيوسته يادآور می شويم كه عاقبت و انجام كار ما نيز همين است. و از همين رو در تمام روز می كوشيم تا خطا و خلافی مرتكب نشويم.

مرگ همسايه مرا واعظ شده

كسب و دكان مرا بر هم زده «2» و انسان اگر مرگ را بفهمد و باور كند دامان همه فسادها برچيده می شود.

و ديگر كسی برای انباشتن و اندوختن، امنيت ديگران را بر هم نمی زند، و نه ستم بر ستم، خواهد نمود.

علی عليه السلام می فرمود:

«انَّما حَظُّ احَدِكُمْ مِنَ الْأرْضِ ذاتِ الطُّول والْعَرضِ قَيْدُ قَدِّه» «3» همانا بهره شما از زمين واسع و گسترده و پهناور، طول و عرض قامت شما در خانه گور است.

هر كه را خوابگه آخر به دو مشتی خاك است

گو چه حاجت كه به افلاك كشی ايوان را «4»

______________________________
(1) جامی.

(2) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 443.

(3) نهج البلاغه، خطبه 83.

(4) حافظ.