عبرت های روزگار، ص: 168

اين نه مردانند اينها صورتند

مُرده نانند و كشته شهوتند «1» و اما علی، اين همه را برای خدا متحمل بود.

زين قضا راضی است مردی عارف است «2» و خداوند نيز كه پيوسته در كمين ستمكاران است، به جريمه آن همه جفا و خطا، آنها را به چه رنج ها و جِورها كه مبتلا ساخت.

تا دل مرد خدا نآمد به درد

هيچ قومی را خدا رسوا نكرد «3» و البته از ياد نبريم، كه عشق علی، و اقتدا به علی، و قبول ولايت وی، رزقی آسمانی و ويژه است و خداوند آن را عطای هر دل نمی كند. و هر دل نيز لايق آن موهبت ارجمند نخواهد بود.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 2886.

(2) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 3112.

(3) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 3112.