عبرت های روزگار، ص: 330

مردمی جُو مردمی جُو مردمی «1» مردمی، كه آدمی در سايه ايشان، هزاران هزار بار، از آفتاب بهتر، و برتر، و بالاتر می رود.

سايه شاهان طلب هر دم شتاب

تا شوی زان سايه بهتر زآفتاب «2» به حقيقت دور ماندن از ايشان، جز درماندن، و نيز دوری از خدا، كه سودی جز هلاكت ندارد، نيست.

چون شوی دور از حضور اوليا

در حقيقت گشته ای دور از خدا «3» از حضور اوليا گر بگسلی

تو هلاكی زانكه جزو بی كلی «4» من با پاره ای از همين اوليا توفيق رفاقت و ارتباط داشته ام.

يكی از ايشان صاحب مغازه بود، و پشت دخل می نشست. و كسی كه به ظاهر او می نگريست احتمال هم نمی داد كه او ولی خدا باشد. چون ظاهرش با ظاهر مردم ديگر فرقی نداشت، اما در حقيقت و باطن، فاصله او با ديگران، همچون قرص ماه تا قرص نان بود.

ظاهرش ماند به ظاهرها وليك

قرص نان از قرص مه دور است نيك «5» البته پاره ای از اوليا نيز گاه ظاهری دارند كه در ديده ها پس خفيف و خوار نيز جلوه می كنند.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 2224.

(2) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 2216.

(3) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 2214.

(4) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 216.

(5) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 1329.