عبرت های روزگار، ص: 8
راست می گفتند؟ اگر راست بود، خانه شان كجاست؟ و پول شان كجا؟ و جمالشان كجا؟
آری، پايه و ريشه خطاهای بشر در اين است كه خود را مالك می انگارند، حال آنكه چيزی جز مملوك نيستند.
و خوشا بر احوال آنان كه اين حقيقت را از ياد نبرده و پيوسته می گويند:
«للَّهِ مُلْكُ السَّمَواتِ وَالارْض» «1» آنچه در زمين و آسمان است از آن خداوند است.
«للَّهِ مِيراث السَّمَواتِ وَالارض» «2» آنچه هست به خدا خواهد رسيد.
«الا لَهُ الْخَلْقُ وَالامْر» «3» همه چيز آفريده اوست. و در پی فرمان او.
«لا حَولَ وَلا قُوَّةَ الَّا بِاللَّه»
توانايی و توانمندی از آن خداست.
«لا مُوثِّرَ فِی الْوُجُود الّا اللَّه»
جز خدا كسی تاثيرگذار نيست.
علی عليه السلام می فرمود: گاه اراده ام بر انجام كاری است، اما كاری به پيش نمی برم. و از همينجا برايم پيدا و آشكار است كه هيچكاره ام. و كارگردان هستی كسی ديگر است. و آن خداست.
ادعای مَهْتَری
آری، دعوی سروروی، و ادعای مَهتری و اربابيت، مردم دنيا را به آتش نشانيده، و چه پليدی ها كه از همين كوره پديد آمده است.
موسی بن جعفر عليه السلام از كوچه ای می گذشت، به خانه ای رسيد كه دف زنان
______________________________ (1) مائده/ 17.
(2) آل عمران/ 180.
(3) اعراف/ 54.