عبرت های روزگار، ص: 174

«إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ» «1» ولیِّ شما خداوند است. و پيامبرش. و علی.

و بدينسان هشدار داد كه اگر اينگونه باشيد برتريد، وگرنه قومی جايگزين شما می شوند كه اينگونه باشند.

در ذيل اين آيه شريفه، چندين تن از چهره های برجسته عهد پيامبر، همچون:

جابر بن عبداللَّه انصاری، عبداللَّه بن سلام، عبداللَّه بن ابَی، عبداللَّه بن عُمَر و نيز فراوانی از منابع معتبر در نزد اهل سنت، به وضوع و صراحت، ياد كرده اند كه مراد و منظور خداوند از الذين آمنوا- آنانكه ايمان آورده اند- يك تن بوده است، و نه بيشتر. و آن نيز جز وجود مبارك مولانا اميرالمؤمنين عليه السلام نمی باشد.

البته، يادآور می شوم كه در كتاب خدا، قرآن كريم، گاه واژه ای به ظاهر جمع، اما در حقيقت مفرد است. همچون مواردی كه خداوند از خود با صيغه جمع ياد می كند: «نَحنُ نَزَّلْنا الذِكر»، ما قرآن را فرو فرستاديم. همچنانكه گاه واژه ای مفرد است اما در حقيقت معنای جمع را با خود دارد. همچون واژه ی «الَّذی» در اين كريمه از آيات حكيم: «خُضتُم كالَّذِی خاضُوا»، از اينرو نمی توان خرده گرفت كه «الَّذين» جمع است، و مصداق آن نيز بيش از يك تن خواهد بود.

و البته اين نيز تنها موردی نيست كه از علی عليه السلام با واژه جمع ياد می شود، بلكه در آيه مباهله نيز به همينگونه از وی ياد شده است. «2» و چرا از علی با واژه جمع ياد نشود، حال آنكه او همچون ابراهيم، امتی به شمار می آمد، زيرا كه جامع جميع خصال برجسته انسانی بود، و آنچه خوبان با خود داشتند وی به تنهايی داشت.

همچنانكه خداوند نيز جامع صفات كمال است، و برخوردار از تمامی كمالات.

______________________________
(1) مائده/ 55.

(2) پيامبر، با جماعت نجران بر اين پيمان شدند كه در روز موعود هر كدام با تمام مردان و زنان و فرزندان خود حاضر شوند، اما روز موعود تنها علی و فاطمه و حسن و حسين با پيامبر بودند، و اين يعنی علی در حكم تمام مردان است، و فاطمه تمام زنان، و حسن و حسين عليهما السلام تمامی نسل.