عبرت های روزگار، ص: 230

گر بُوَد نيكو ابَد يارت شود

ور بُوَد بَد در لحد مارت شود «1» لكن از آنجا كه رحمت خداوند فراگير است. و همه جا رد پای آن را می توان يافت، در اين نيز بر همان اساس، در صورت توبه و ندامت و بازگشت، كردار خلاف و ناصواب از رشد باز می ماند، و از بن خشكيده می شود. و اين مقتضای فضل خداوندی است. ولی البته مايه رنج و عقوبت دنيوی خواهد بود. چرا كه اين نيز مقتضای عدل خداوند است.

بنابراين، كسی كه خلافی را بصورت می دهد كيفر و عقوبت دنيوی را، به حتم، خواهد داشت، اما در صورت ندامت و بازگشت، كيفر و عذاب اخروی برداشته خواهد شد.

توبه كن مردانه سر آور به ره

كه فَمَنْ يَعْمَل بمثقال يَرَه

در فسون نفس كم شو غَرّه ای

كآفتاب حق نپوشد ذرّه ای

هست اين ذرات جسمی ای مفيد

پيش اين خورشيد جسمانی پديد

هست ذرّات خواطر و افتكار

پيش خورشيد حقايق آشكار «2» جوانی پيش من آمد و گفت: بيمارم. اعصابم ناراحت است. چيزی هم ندارم.

مداوی من نيز دشوار است. و كمك می خواهم.

نامه ای به يكی از دوستان پزشك نوشتم و از او خواستم وی را معالجه كند.

چندی بعد پزشك را ديدم و از حال بيمار جويا شدم، و او گفت: علاجی ندارد.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 1051 و 1052.

(2) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 431 تا 434.