عبرت های روزگار، ص: 10
پيشخدمت نشانی را داد.
و او پابرهنه، و شتابان به همان سو رفت. و خود را به حضرت رسانيد. و بر قدم های وی افتاد. می گرييد و ملتمسانه می گفت: ندانستم. خطا كردم. آزاد نيستم.
بنده ام.
عزيزان خود را بنده بدانيد. و خدا را بنده باشيد.
در كتاب خدا، آنجا كه ما را به اسم ياد می كند، می گويد: «يا عبادی»، بندگان من.
و نمی گويد: ارباب ها، مالك ها.
در تشهد نماز بر ما واجب است كه بالاترين شخصيت هستی را با عنوان بنده از او ياد كنيم.
«اشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ»
نامه هايی كه علی عليه السلام می نوشت، اينگونه آغاز می شد:
«مِنْ عَبْدِ اللَّه عَلِی بْنِ ابيطالِب» «1» از، بنده خدا، علی فرزند ابيطالب.
______________________________ (1) نهج البلاغه، بخش نامه ها.
