عبرت های روزگار، ص: 132

آری، حادثه های از پس حادثه ها می آمد.

و راستی، چه حادثه ای سهمگين تر از مرگ پيامبر. و سپس فراق فاطمه.

و نيز انحراف خلافت و ماجرای جمل. و نبرد خونبار صفين. و اينها، همه، پس از صعوبت ها و رنج های عهد جوانی، و روزگار همراهی و همپايی با پيامبر بود، روزگاری كه تنها در شهر مدينه، طی ده سال، در هشتاد و دو جنگ خونين شركت داشت.

و اينها، همه، در حالی بود كه پيامبر بزرگوار اسلام پيوسته از شأن و مرتبت علی عليه السلام می گفت. كه البته گفته های پيامبر در باب علی و فضيلت های وی در ميان كتب و نوشتجات مربوط به اهل سنت نيز موج می زند.

آنان در منابع قابل اهتمام خود اين روايت را از پيامبر اسلام خبر می دهند، كه فرمود:

«وَلايَةُ عَلیِ ابنِ ابِيْطالِب وَلايَةُ اللَّه وَحُبُّهُ عِبادَةُ اللَّه وَاتباعُهُ فَرِيْضَةُ اللَّه وَاولِيائُه اوْلِياءُ اللَّه وَاعْدائُه اعْداءُ اللَّه وَحَرْبُهُ حَرْبُ اللَّه وَسِلْمُه سِلْمُ اللَّه» «1» علی را به سرپرستی خواستن، خدا را به سرپرستی پذيرفتن است. و دوستی و دلبستگی نسبت به وی، دلسبتن و دلباختن به خداوند است. و دنباله روی و پيروی از او واجبی از واجبات خداست.

دوستان علی، دوستان خدا، و دشمنان او دشمنان خدايند. همچنانكه جنگ با وی جنگ با خدا و سِلم و صلح و آشتی با وی، آشتی و صلح با خداست.

______________________________
(1) بحارالانوار، ج 38، ص 31.