عبرت های روزگار، ص: 139

«وَلا مَقْطُوعَة وَلا مَمْنُوعَة» «1» ای گروه مؤمنان شادی كنيد

همچو سرو و سوسن آزادی كنيد «2» ايمن آباد است اينجا دوستان

چشمه ها و گلستان در گلستان «3» «وَامَّا مَنْ خَفَّتْ مَوازِيْنُهُ فَامُّهُ هاوِيَة وَما ادرئكَ ماهِيَةْ نارٌ حامِيَة» «4» و آنانكه باری بس سبك دارند، جايگاهِ شان هاويه است. و ای پيامبر! تو با آن گستره دانشی كه داری از آن بی خبری و هيچ نمی دانی كه چون است و چگونه.

و نيز چگونه آتش سوزان و پر لهيب با خود دارد.

بخاری می سوخت، و مرحوم آخوند شيخ عباس تربتی بالای منبر بود. از قيامت می گفت. و از آيات عذاب. و از آتش. و زار زار می گريست. از منبر پياده شد. به كنار بخاری رفت. و در حالی كه هيزم ها از آتش سرخ بودند، و شعله ور، به مردم رو كرد و گفت: يكی از شما، يكی از انگشتان خود را برای يك لحظه در اين آتش نگاه دارد. اما همه گفتند: طاقت نداريم. و او گفت: پس چرا گناه می كنيد؟! چرا اعمال خود را پوك، پوچ و بی وزن و سبك می نماييد؟! آيا عالَمی ديگر در پيش نيست؟ و يا جهنم و عذاب و آتشی پيش رو نداريد؟! شما كه امروز طاقت سوختن انگشتی آنهم برای لحظه ای نداريد چگونه بر آتش پيوسته حق متحمل خواهيد بود، حال آنكه تا عمق جان را می سوزاند.

زخم كيكی را نمی تانی كشيد

زخم ماری را تو چون خواهی كشيد «5»

______________________________
(1) واقعه/ 33.

(2) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 4542.

(3) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 515.

(4) قارعه/ 11.

(5) نمی توانی نيش كيكی- كك حشره ای خونخوار- را تحمل كنی، زخم مار را چگونه خواهی چشيد و تحمل خواهی كرد؟. مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 2339.