عبرت های روزگار، ص: 216

وی می خواهد كه دوباره به محضر ايشان حضور يابد. در بازگشت، مرحوم آية اللَّه العظمی بروجردی او را تفقدی بيشتر می نمايد، و همان مبلغ به مبلغ پيش می افزايد، و عذرخواهی مكرر نيز می نمايد، و می فرمايد: هيچ مطلع نبودم كه شما كسالتی هم داريد.

بخور، ببخش، بده، زانكه ملكِ عاريت

تمتعی ندهد جز به خورد و بخشش و داد

كجا شدند انوشيروان و خسرو و جَم

كجا شدند فريدون و شهريار و قباد «1» و خداوند كريم، عاشق كريمان است. و عاشق، معشوق را در كنار خود می خواهد.

«يا ايَّتُه النَفْسُ الْمطمئنَّه ارْجِعی الی رَبِّك راضِيَةً مَرْضِيَّة» «2» و همين جا بود كه هجرت آخرين آغاز شد.

همی بگذرد بر تو ايام تو

سرايی جز اين باشد آرام تو «3» چيزی به مرگ نمانده بود، كه با دريايی از حال، وَجد و عشق و بی قراری سه بار، با كمال خلوص و خضوع، زمزمه وار، می گويد: لا اله الا اللَّه، لا اله الا اللَّه، لا اله الا اللَّه.

يله كن ز چنگ، اين سپنجی سرای

كه پر مايه تر زين ترا هست جای «4»

______________________________
(1) مجد خوافی، قرن هفتم و هشتم.

(2) فجر/ 28.

(3) فردوسی.

(4) فردوسی.