عبرت های روزگار، ص: 215

و با بزرگواری و كرامت خويش نيز دل ها را دلبرده خدا ساخت.

يكی از روحانيون به خدمت ايشان می رسد، و مبلغ شصت تومان جهت اجاره بهای منزل خود كه تاخير نيز شده بود، طلب می كند. ايشان نيز همان مبلغ را در پاكتی گذارده و از خادم می خواهد كه به ايشان برساند، اما خادم، به اشتباه، پاكتی دير به وی می سپارد. آن روحانی محترم پس از بازگشت به منزل پاكت را گشوده و بجای شصت تومان شش هزار تومان می بيند، با شتاب به محضر ايشان باز می گردد، واز آنچه خواسته بود، و نيز از آنچه خادم به وی سپرده بود باز می گويد. مرحوم آية اللَّه العظمی بروجردی واقف می شود كه خادم، به اشتباه، همان پولی را به وی داده است كه آن بزرگوار، به دليل نياز، با فروش ملك پدری به دست آورده است، اما آرام و متين می فرمايد: آنچه داده ام پس نمی گيرم، و روزیِ شماست.

چو بخشنده باشی گرامی شوی

ز دانايی و داد نامی شوی «1» يكی از روحانيون ديگر نيز به محضر ايشان می رسد و آشنايی می دهد. و آية اللَّه العظمی بروجردی پی می برد كه وی فرزند كسی است كه سال ها در اصفهان با وی همدرس و همشاگردی بوده است، لذا وی را به احترام پدر تكريم می كند.

و در آخر نيز مبلغ بالايی- پنج هزار تومان در پنجاه سال پيش- به ايشان عنايت می كند. پس از آنكه وی منزل را ترك می گويد، يكی از نزديكان آية اللَّه بروجردی به ايشان می گويد: اين آقا را شناختيد؟ می فرمايد: فرزند يكی از دوستان همدرس من در اصفهان بود. می پرسد: چيزی هم به او پرداختيد؟

می فرمايد: مبلغی مختصر بود. می گويد: هيچ اطلاع داريد كه ايشان اهل اعتياد است؟

البته، اعتياد وی بر اثر بيماری و تجويز پزشك بود.

آية اللَّه العظمی بروجردی سخت ناراحت می شوند و می خواهند كه وی را هر كجا هست پيدا كنند و بياورند. آن شخص شاد و شتابان می رود، و او را می يابد، و از

______________________________
(1) فردوسی.