عبرت های روزگار، ص: 224

وجود خود می كارد، و البته روزی كاشته های خويش را درو خواهد نمود.

يكی داستان گويم ار بشنويد

همان بَر كه كاريد خود بِدْرويد «1» كردار خوب و زيبا و صلاح، در اين دنيا، در وجود انسان، ميوه شادی به بار می آورد، و خداوند نيز كه رب العالمين است، و همه چيز را رشد می دهد، همين شادی را نيز رشد داده و از همين روی روزی ديگر به صورت بهشت جلوه گر خواهد شد.

همچنان كه كردار ناصواب و ناصلاح و زشت و ناروا به منزله دانه هايی است كه روزی وجود آدمی را به غم می نشاند، و روزی ديگر نيز توسط رب العالمين در چهره مهيب و خوف انگيز دوزخ، رخ می نمايد.

بنابراين، اندوهی كه به سراغ آدمی می آيد و وی را آزرده می سازد، به يقين نتيجه خماریِ همان باده ای است كه پيش از اين مستانه نوشيده است.

هر غمی كز وی تو دل آزرده ای

از خمارِ مَی بُوَد كان خورده ای

اين خمار اشكوفه آن دانه است

آن شناسد كآگه و فرزانه است «2» پس مبادا كسی بخت، اقبال، اتفاق را اصل و اساس رنج ها و تلخی های حيات خود انگارد.

پس بدان رنجت نتيجه زلتی است

آفت اين ضربتت از شهوتی است «3» و تنها راه گريز از مهلكه غم ها جز راز و نياز و زاری و استغفار نخواهد بود.

______________________________
(1) فردوسی.

(2) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 3980 و 3982.

(3) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 3992.