عبرت های روزگار، ص: 253
دار سلام و سلامت
در اين عالَم چيزی نيست كه بيهوده، بی سود، و بی ثمر و باطل باشد.
«رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا» «1» و اگر كسی چيزی را باطل و بی فايده می انگارد، بايد چشمان خويش را متهم، و مداوا كند.
پيش چشمت داشتی شيشه كبود
زان سبب عالم كبودَت می نمود «2» البته، اشكال كار اينجاست كه پاره ای از مردم پاره ای از چيزها را بيهوده و بی جا مصرف می كنند، و همين نيز بدی ها را پديد می آورد.
تو را تيشه دادند كه هيزم كنی
ندادند بر فرق مردم زنی «3»
______________________________ (1) آل عمران/ 191.
(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 1362.
(3) سعدی.