عبرت های روزگار، ص: 167

و حضرت به پاسخ، نرم و آرام، می گويد: وقف فُقراست، نمی توانم.

گفت پيغمبر كه دايم بهر پند

دو فرشته خوش منادی می كنند

كای خدايا مُنْفِقان را سير دار

هر دِرَمْشان را عوض ده صد هزار

ای خدايا مُمْسِكان را در جهان

تو مده الا زيان اندر زيان «1» در يكی از جنگ ها، رزمندگان را خواست كه جهت دريافت غنيمت ها به خط شوند.

و به هر كدام ششصد درهم رسيد. و آنچه باقيماند نيز ششصد درهم بود، فرمود: اين نيز سهم من. و در همين ميان كسی آهی كشد. حضرت فرمود: چرا آه كشيدی؟

گفت: برادرم، طالبِ حضور در جنگ بود. اما نيامد. و نمی توانست. چون بيمار بود. و حضرت فرمود: دوست داشت در كنار ما باشد؟ گفت: آری، او شديداً شائق بود. حضرت فرمود: اين سهم من نيز برای او.

صد نشان باشد درون ايثار را

صد علامت هست نيكوكار را

مال در ايثار اگر گردد تَلَف

در درون، صد زندگی آيد خَلَف «2» اما، صد شگفت كه همين علی، كه نمايشگر توحيد، قرآن، و عموم انبيا و قيامت است چه مرارت ها و مصائب، كه پس از مرگ پيامبر متحمل شد. و چه نامردی ها و نامردی ها كه از سوی مردم پُر جَفا در حق وی روا گرديد، تا جايی كه گاه حتی سلامش را سرد جواب می گفتند.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 2223 تا 2225.

(2) مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 1757 و 1758.