عبرت های روزگار، ص: 148

و كرامت. و اغماض. و ناديده انگاشتن.

عفو كن تا عفو يابی در جزا

می شكافد مو قَدر اندر سزا «1» تا زجرمت هم خدا عفوی كند

زَلَّتَت را مغفرت در آگند «2» تو ز غفلت بس سبو بشكسته ای

در اميد عفو دل در بسته ای «3» ماموران دولت! رفتارتان با مردم چگونه است؟

صندلی داران، به كرسی نشينان، رئيسان، وزيران، وكيلان، و ای شما كه امروزه، و چند روزی، گوی قدرت در چوگان شماست، با مردم چُونيد و چگونه؟

امام برای گفتن چيزی نداشت، و شايد در دل او را دعا گفت.

ای خدا اين سنگدل را موم كن

ناله ما را خوش و مرحوم كن «4» و راستی كه مرد خرما فروش چگونه مشت بر بخت و اقبال و دولت خويش كوفت!

هر كه از استا گريزد در جهان

او ز دولت می گريزد اين بدان

پيشه ای آموختی در كسب تن

چنگ اندر پيشه دينی بزن

در جهان پوشيده گشتی و غنی

چون برون آيی از اينجا چون كنی

______________________________
(1) ببخشای تا در پاداش آن بخشايش يابی، كه تقدير، در مكافات، موشكاف و دقيق است.

(2) ببخشای تا خدا نيز از گناهِ تو بگذرد، و خطای تو را با بخشايش بپوشاند.

(3) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 3550 تا 3552.

(4) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 1992.