عبرت های روزگار، ص: 163
نيز آنان كه در پشت ميز محكمه اند، و به سود بستگان و دوستان خويش داوری می كنند.
و آنگاه رو به مردم داشت و فرمود: اكنون عَلَم جنگ را به دستان كسی می سپارم كه محبوبترين كس در نزد خداوند و پيامبر است. و سپس، عَلَم را به دستان علی سپرد.
و او نيز به راه افتاد. و قلعه را فتح و درب سنگين آن را از جا، جا كن نمود، و همچون پلی بالای سر خود نگاه داشت، و لشكريان را خواست كه از بالای آن عبور كنند، و خويش را از اين سوی به آن سوی رسانند.
آری، آنان كه واصلِ حق باشند جانِ شان مضاعف، و توانِ شان عظيم خواهد بود.
پيش ما باشی تو بخت ما بُوَد
جان ما از وصل تو صد جان شود «1»
رَجاء
به درگاه خداوند چيزی ناچيزتر از نوميدی و يأس نيست.
نااميدی را خدا گردن زده است «2» اما در نظر گاه شيطان متاعی مقبولتر و ممدحتر از آن نخواهد بود.
ترس و نوميدِيت دان آواز غُول
می كشد گوش تو تا قعرِ سُفول «3» و انبيا نيز پيوسته آدميان را از نوميدی پرهيز داده، و به اميد و رجاء و چشم انتظاری نسبت به خداوند خوانده اند.
انبيا گفتند نوميدی بد است
فضل و رحمت های باری بی حد است
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 3992.
(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3038.
(3) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 2922 و 2925.