صبر از ديدگاه اسلام، ص: 117
اين كه دل اين و آن را خوش كنند. تمام هدف نمازها، خطبه ها و منبرها بايد علاج اين بيماران باشد كه شياطين آنها را بيمار كرده اند.
سعدی در «بوستان» می گويد: شخصی مست بود، خانه را گم كرد. سحر كه خادم در مسجد را باز كرده بود تا مؤمنين به مسجد بيايند، مست در عالم مستی خيال كرد اين در خانه خود اوست. وارد مسجد شد. درشبستان نيز باز بود، خيال كرد اتاق خانه اش است، كنار محراب آمد و از مستی افتاد. نسيم سحر و نزديك اذان به مشامش خورد، اندك اندك داشت از مستی بيرون می آمد. ديد اين اتاق، اتاق خودشان نيست و اينجا شكل ديگری دارد. در اين گير و دار خادم رسيد و از بوی الكل دهان مست فهميد كه او مشروب خورده و خانه را گم كرده و اشتباهی به مسجد آمده است. لگدی به پهلوی او زد و او را بيرون كرد. «1» او ديگر به حال آمده بود.، نگاهی به محراب كرد و اشك ريخت. گفت: مرا نزن، مگر من به درب خانه تو آمده ام؟ اينجا خانه همان كسی است كه من معصيت او را كرده، خجالت زده او هستم، تو ديگر مرا نزن. من الان می خواهم بلند شوم و از خدا عذرخواهی كنم.
پروردگار می فرمايد: توبه از شما، آمرزش از من.
«» «2» چرا توبه نمی كنيد؟ چرا از من طلب آمرزش نمی كنيد؟ مگر شك داريد؟ خودم را به شما معرفی می كنم: من هم بسيار آمرزنده هستم و هم رحمت بی نهايت دارم.
بهشت در قبال طاعت
«3»______________________________ (1)- الكافی: 6/ 403، حديث 8؛ «قِيلَ لِأَمِيرِ الْمُومِنِينَ عليه السلام إِنَّكَ تَزْعُمُ أَنَّ شُرْبَ الْخَمْرِ أَشَدُّ مِنَ الزِّنَا وَ السَّرِقَهِ فَقَالَ عليه السلام نَعَمْ إِنَّ صَاحِبَ الزِّنَا لَعَلَّهُ لَا يَعْدُوهُ إِلَی غَيْرِهِ وَ إِنَّ شَارِبَ الْخَمْرِ إِذَا شَرِبَ الْخَمْرَ زَنَی وَ سَرَقَ وَ قَتَلَ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ عز و جل وَ تَرَكَ الصَّلَاهَ.»
(2)- مائده 74: 5؛ «آيا به سوی خدا بازنمی گردند، و از او درخواست آمرزش نمی كنند؟ و حال آنكه خدا بسيار آمرزنده ومهربان است.»
(3)- مستدرك: 11/ 259، باب 18، حديث 12931؛ «الْغُرَر، عَنْ أَمِيرِ الْمُومِنِينَ عليه السلام أَنَّهُ قَالَ لَيْسَ عَلَی وَجْهِ الْأَرْضِ أَكْرَمُ عَلَی اللَّهِ سُبْحَانَهُ مِنَ النَّفْسِ الْمُطِيعَهِ لِأَمْرِهِ وَ قَالَ عليه السلام رَاكِبُ الطَّاعَهِ مَقِيلُهُ الْجَنَّهُ.»
