صبر از ديدگاه اسلام، ص: 133

خبر شهادت حضرت ابی عبدالله الحسين عليه السلام

حضرت ابی عبدالله الحسين عليه السلام در سحرگاه بيست و هفت رجب، وقتی صورتش را روی قبر پيغمبر صلی الله عليه وآله گذاشت، گريه كرد و عرضه داشت: دلم

نمی خواهد از كنار تو بروم.

خوابش برد. در حالی كه اشك روی صورت حضرت مانده بود، پيغمبر صلی الله عليه وآله را ديد. البته خواب امام و پيغمبر با بيداری آنان يكی است؛

«تَنامُ عَيْنایَ وَ لايَنامُ قَلْبِی» «1»

خواب برای آنها حجت است. پيغمبر صلی الله عليه وآله را در خواب ديد، همديگر را در آغوش گرفتند. امام حسين عليه السلام گريه كرد و فرمود: نمی خواهم از نزد شما بروم، اما پيغمبر صلی الله عليه و آله فرمود: حسين من!

«اخْرُجْ فَانَّ اللّه قَدْ شاءَ انْ يَراكَ قَتِيلًا» «2»

نزد من نمان، به سمت عراق برو. حسين من! خدای تو، برای حفظ دين و زحمات انبيا عليهم السلام و من، شهادت را برای تو رقم زده است و مقامی در اين عالم برای تو قرار داده كه جز از طريق شهادت به آن مقام نخواهی رسيد.

اين سفر و كربلا برای او تلخ و سخت بود. چون به حضرت گفته بودند: حسين جان! سربالايی سنگينی به نام جهاد، شهادت، آتش گرفتن خيمه ها و اسارت گرفتن زينب و بچه ها در پيش داری، اگر در اين سربالايی حركت كنی، به گنج ابدی می رسی كه آن گنج مخصوص تو است و برای كس ديگری نيست.

______________________________
(1)- مستدرك الوسائل: 5/ 123، باب 35، حديث 6.

(2)- بحار الأنوار: 44/ 364، باب 37، حديث 2.