صبر از ديدگاه اسلام، ص: 126

«الهی! الْبَسَتْنِی الخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتِی» «1»

امام سجّاد عليه السلام می فرمايند: خدايا! گناهان، معاصی و خطاها، ما را از ارزش واقعی خواهد انداخت. شما بدون گناه، نزد پروردگار مهربان عالم ارزشی داريد كه از خود حضرت حق، در تفاسير قرآن مجيد اين روايت را آورده اند كه درباره جايگاه انسان نقل شده است:

«الانْسانُ سِرّی وَ انَا سِرُّهُ» «2»

پروردگار می فرمايد: در اين عالم خلقت، انسان گنج پنهان من است و من نيز گنج پنهان درون انسان هستم.

به عبارت روشن تر: انسان برای من است و من نيز برای انسان هستم. انسان راز من و من راز انسان هستم. گناه، اين ارزش را نابود می كند و روزگار انسان را به جايی می كشاند كه پروردگاری كه انسان سرّ او و او سرّ انسان است، می فرمايد:

«أُوْلئِكَ كَالأْنْعَمِ بَلْ هُمْ أَضَلُ » «3» اين جنس دو پا مانند چهارپايان است. يعنی ديگر ارتباطی با حريم و سرّ من نخواهد داشت، با اين كه انسان سرّ من و از من می باشد و من نيز برای او می باشم.

انسان اين ارزش را در پيشگاه مبارك خدا و انبيای خدا دارد.

ارزش وجودی پرورش يافتگان دين

رسول خدا صلی الله عليه وآله بر اساس اين ملاك اعلام كردند:

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 91/ 142، باب 32، المناجاه الاولی، حديث 21.

(2)- منهاج النجاح فی ترجمه مفتاح الفلاح: مقدمه 2/ 91.

(3)- اعراف 179: 7؛ «آنان مانند چهارپايانند بلكه گمراه ترند.»