صبر از ديدگاه اسلام، ص: 240
در تلخی ها با خدا قهر می كنند.
اين پايداری و صبر تا كجا بايد طول بكشد؟ در قرآن می فرمايد: تا وقتی كه چهره مبارك ملك الموت پيدا شد، كه بايد عبد من، اين انسان صابر و با استقامت را به
عالم بعد انتقال دهند. به ملك الموت می گويم:
در گرفتن جانش عجله نكنيد. صبر كنيد. قبل از اين كه بميرد «» فرشتگان رحمت من در كنار بسترش نازل می شوند.
ملائكه نازل می شوند، محتضر زن، فرزند، خانه، مغازه، دنيا و عمر را از دست می دهد، لذا ممكن است دچار ترس از مردن باشد، اما «» فرشتگان من به او می گويند: نترس، داريم تو را به ميهمانی می بريم.
می دانی ميهماندار تو كيست؟ خدا. مرگ، جنازه، سنگ مرده شورخانه و قبر را حساب نكن، اين ها برای بدن تو است. چنين مرگی قبلًا برای تو بوده است: تو در رحم مادر بودی، جفت بدنت نيز بود، او تو را اداره می كرد، وقتی به دنيا آمدی، نيازی به آن جفت نبود، جفت را بريدند و گفتند: آن را ببريد و دفن كنيد. بدن تو، جفت روح تو است. در برزخ نيازی به اين بدن نيست، چنانچه در دنيا نيازی به جفتی كه به ناف تو وصل بود، نداشتی.
ما تو را از اين بدن سبك می كنيم و روح تو را به ميهمانی خدا می بريم. بدن تو امانت بوده است، در زمين می ماند و خاك می شود. روز قيامت كه برپا شد، دوباره به اين جفت نياز پيدا می كنی كه با شكم آن، غذای درست را بخوری و با غريزه اش، در كنار حورالعين باشی و با گوش آن بدن، صداهای موسيقی بهشتی را بشنوی و با چشمش، مناظر بهشت را ببينی.
بشارت بهشت بر صابران
در برزخ به اين بدن احتياج نداری و بار اضافی است. ما اين بار را به زن و فرزندت می دهيم تا ببرند و در خاك كنند، اما تو نترس: «» خانه و مغازه را از دست می دهی؟ به جای آن، مسكنی با همه وسايل به تو می دهيم كه پهنای اين مسكن، به پهنای همه آسمان ها و زمين است:
