صبر از ديدگاه اسلام، ص: 221

در شب قدر پروردگار توبه را خيلی راحت می پذيرد. دعا را قبول و مستجاب می كند. شب قدر شبی است كه هر كس لياقت و صداقت خود را به خدا نشان دهد، پرونده او تا سال ديگرش را به سعادت و كرامت رقم می زند و تمام هجوم هايی كه در طول سال ممكن است به دين بنده اش شود، در شب قدر شكست آن هجوم ها را رقم می زند.

آن رقمی كه امشب به پرونده يك ساله ما می خورد، يا رقم سعادت است و يا رقم شقاوت. كاری به پول، بدن، سرما خوردگی و سرطان ندارد. بالاخره از اين شب قدر تا شب قدر سال آينده تعدادی از ما بايد بميرند.

تمام چهارده معصوم عليهم السلام در شب قدر گريه می كردند و می فرمودند: اگر نام ما در دفتر اشقيا است، اين نام را به دفتر اهل سعادت انتقال بده. آنها كه اهل سعادت بودند! من فكر می كنم اين گريه آنها به خاطر اين بود كه نام ما شيعيان را از دفتر اشقيا برگرداند. «1» اين كنايه گويی به خدا است.

رسول خدا صلی الله عليه وآله ظرف آبی كنار خود می گذاشتند كه اگر خواب بر اهل خانه غلبه می كرد، پيامبر صلی الله عليه وآله آب بر صورت آنها می پاشيد و می فرمود: صبر كنيد تا اذان صبح را بگويند. بيدار باش كه وقتی می خواهد مقدرات الهی به تو برسد، تو را بيدار، در

عبادت، قرآن خواندن و احياء گرفتن ببينند. پس شما نيز امشب بيدار باشيد. «2» والسلام عليكم و رحمه الله و بركاته

حقيقت صبرپاداش صابران نزد پروردگار 20

تهران، مسجد امير

______________________________
(1)- وسائل الشيعه: 1/ 9، حديث 218؛ «رُوِیَ أَنَّ أَمِيرَ الْمُومِنِينَ عليه السلام خَرَجَ ذَاتَ لَيْلَهٍ مِنَ الْمَسْجِدِ وَ كَانَتْ لَيْلَهً قَمْرَاءَ فَأَمَّ الْجَبَّانَهَ وَ لَحِقَهُ جَمَاعَهٌ يَقْفُونَ أَثَرَهُ فَوَقَفَ عَلَيْهِمْ ثُمَّ قَالَ مَنْ أَنْتُمْ قَالُوا شِيعَتُكَ يَا أَمِيرَ الْمُومِنِينَ فَتَفَرَّسَ فِی وُجُوهِهِمْ ثُمَّ قَالَ فَمَا لِی لَا أَرَی عَلَيْكُمْ سِيمَاءَ الشِّيعَهِ قَالُوا وَ مَا سِيمَاءُ الشِّيعَهِ يَا أَمِيرَ الْمُومِنِينَ قَالَ صُفْرُ الْوُجُوهِ مِنَ السَّهَرِ عُمْشُ الْعُيُونِ مِنَ الْبُكَاءِ حُدْبُ الظُّهُورِ مِنَ الْقِيَامِ خُمُصُ الْبُطُونِ مِنَ الصِّيَامِ ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ عَلَيْهِمْ غَبَرَهُ الْخَاشِعِينَ.»

(2)- مستدرك الوسائل: 7/ 470، باب 23، حديث 8680؛ «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله عليه وآله كَانَ يَطْوِی فِرَاشَهُ وَ يَشُدُّ مِئْزَرَهُ فِی الْعَشْرِ الْأَوَاخِرِ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ كَانَ يُوقِظُ أَهْلَهُ لَيْلَهَ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ وَ كَانَ يَرُشُّ وُجُوهَ النِّيَامِ بِالْمَاءِ فِی تِلْكَ اللَّيْلَهِ وَ كَانَتْ فَاطِمَهُ عليه السلام لَا تَدَعُ أَحَداً مِنْ أَهْلِهَا يَنَامُ تِلْكَ اللَّيْلَهَ وَ تُدَاوِيهِمْ بِقِلَّهِ الطَّعَامِ وَ تَتَأَهَّبُ لَهَا مِنَ النَّهَارِ وَ تَقُولُ مَحْرُومٌ مَنْ حُرِمَ خَيْرَهَا.»