صبر از ديدگاه اسلام، ص: 234

همين جلسه بياورند و بخوانند و بعد پخش كنند و به مردم آن روزگار بگويند: اين

كه پيغمبر شما گفته است كه اين كتاب از عالم غيب است، ما زمينی ها، هر كدام

مانند يك چهارم اين كتاب را نوشته ايم، بعد قرآن باطل شود و از آسمانی بودن در بيايد، وقتی كه مهر زمينی بودن به آن خورد، خيمه دين به عنوان مكتب آسمانی جمع می شود و نبوت انبيا و قيامت نيز باطل می گردد و جهان يكپارچه لاييك خواهد شد.

انسان عالم عاقل! تو كه زحمت می كشی، در راه مثبت زحمت بكش. به جای اين كه مردم را به پستی بكشی، به رفعت و منزلت ببر. امام صادق عليه السلام نيز سكوت كردند. جلسه تمام شد و اين ها متفرق شدند. امام عليه السلام هم منتظر ماندند تا سال ديگر كه رو به روی حجر اسماعيل، جلسه اين چهار نفر تشكيل شود، آن وقت بيايند و با اين ها حرف بزنند.

لزوم صبر بر عالمان دينی

عالم بايد حوصله داشته باشد و وقت شناس باشد. نبايد با غيرعالم درگير شود.

غيرعالمی كه اين حرف ها را می زند، بيمار است و با علم، منطق، حكمت، دليل و برهان می شود او را معالجه كرد.

امام حسين عليه السلام به شخصی فرمودند: اگر عالمی حوصله و صبر نداشته باشد و پولداری بخيل باشد، به نظر تو بايد چه كار كرد؟ گفت: يابن رسول الله! بايد علاجش كرد. فرمود: چگونه؟ گفت: ما نمی توانيم علاجش كنيم، بايد خدا صاعقه ای از آسمان به گردن او بزند، خاكسترش كند و شرّش را بكند. امام عليه السلام خنديدند و فرمودند: با اين جواب هايی كه تو می دهی، هزار دينار طلا به او دادند. «1»

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 44/ 197، باب 26، حديث 11؛ «فَقَالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام أَیُّ الْأَعْمَالِ أَفْضَلُ- فَقَالَ الْأَعْرَابِیُّ الْاءِيمَانُ بِاللَّهِ- فَقَالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام فَمَا النَّجَاهُ مِنَ الْمَهْلَكَهِ- فَقَالَ الْأَعْرَابِیُّ الثِّقَهُ بِاللَّهِ- فَقَالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام فَمَا يُزَيِّنُ الرَّجُلَ- فَقَالَ الْأَعْرَابِیُّ عِلْمٌ مَعَهُ حِلْمٌ فَقَالَ فَإِنْ أَخْطَأَهُ ذَلِكَ- فَقَالَ مَالٌ مَعَهُ مُرُوءَهٌ فَقَالَ فَإِنْ أَخْطَأَهُ ذَلِكَ- فَقَالَ فَقْرٌ مَعَهُ صَبْرٌ فَقَالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام- فَإِنْ أَخْطَأَهُ ذَلِكَ فَقَالَ الْأَعْرَابِیُّ- فَصَاعِقَهٌ تَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ تُحْرِقُهُ فَإِنَّهُ أَهْلٌ لِذَلِكَ- فَضَحِكَ الْحُسَيْنُ عليه السلام وَ رَمَی بِصُرَّهٍ إِلَيْهِ فِيهِ أَلْفُ دِينَارٍ- وَ أَعْطَاهُ خَاتَمَهُ وَ فِيهِ فَصٌّ قِيمَتُهُ مِائَتَا دِرْهَمٍ- وَ قَالَ يَا أَعْرَابِیٌّ أَعْطِ الذَّهَبَ إِلَی غُرَمَائِكَ- وَ اصْرِفِ الْخَاتَمَ فِی نَفَقَتِكَ فَأَخَذَ الْأَعْرَابِیُّ- وَ قَالَ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَل رِسالَتَه الآْيَهَ.»