صبر از ديدگاه اسلام، ص: 63
دست حاجت چو بری پيش خداوندی بر
كه رحيم است و كريم است و غفور است و ودود
كرمش نامتناهی نعمش بی پايان
هيچ خواهنده نرفت از در او بی مقصود «1» خودش به بندگان خود پيغام داده است كه ای بندگان من! كدام گدا را سراغ داريد كه نزد من آمده باشد و من او را رد كرده باشم؟
بهره خدايی جوان متدين
«2»جوانی در خانه بود، همسايه او آمد و درب خانه را زد، گفت: جوان، تو متدين، باتربيت و خوب هستی، می خواهم سفری چند ماهه بروم. كنيزی دارم كه به او علاقه زيادی دارم، می خواهم او را نزد تو به امانت بگذارم تا وقتی كه برگشتم، كنيز را از تو سالم تحويل بگيرم.
جوان به او گفت: ببخشيد، من ازدواج نكرده ام و جوان ازدواج نكرده در معرض خطر است، من دقيقه ای نمی توانم تحمل كنم. او را نزد پيرمرد نود ساله متدين ببر تا از او نگهداری كند.
______________________________ (1)- سعدی شيرازی.
(2)- بحار الأنوار: 47/ 361، باب 11 أحوال أصحابه و أهل زمانه صلوات الله عليه و ما جری بينه و بينهم، حديث 69؛ «الكافی، الْعِدَّهُ عَنِ ابْنِ عِيسَی عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ زُرْعَهَ قَالَ كَانَ رَجُلٌ بِالْمَدِينَهِ وَ كَانَ لَهُ جَارِيَهٌ نَفِيسَهٌ- فَوَقَعَتْ فِی قَلْبِ رَجُلٍ وَ أَعْجَبَ بِهَا- فَشَكَا ذَلِكَ إِلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ- تَعَرَّضْ لِرُويَتِهَا وَ كُلَّمَا رَأَيْتَهَا فَقُلْ أَسْأَلُ اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ- فَفَعَلَ فَمَا لَبِثَ إِلَّا يَسِيراً حَتَّی عَرَضَ لِوَلِيِّهَا سَفَرٌ- فَجَاءَ إِلَی الرَّجُلِ فَقَالَ يَا فُلَانُ أَنْتَ جَارِي- وَ أَوْثَقُ النَّاسِ عِنْدِی وَ قَدْ عَرَضَ لِی سَفَرٌ- وَ أَنَا أُحِبُّ أَنْ أُودِعَكَ فُلَانَهَ جَارِيَتِی تَكُونُ عِنْدَكَ- فَقَالَ الرَّجُلُ لَيْسَ لِی امْرَأَهٌ- وَ لَا مَعِی فِی مَنْزِلِی امْرَأَهٌ فَكَيْفَ تَكُونُ جَارِيَتُكَ عِنْدِي- فَقَالَ أُقَوِّمُهَا عَلَيْكَ بِالثَّمَنِ وَ تَضْمَنُهُ لِی تَكُونُ عِنْدَكَ- فَإِذَا أَنَا قَدِمْتُ فَبِعْنِيهَا أَشْتَرِيهَا مِنْكَ- وَ إِنْ نِلْتَ مِنْهَا نِلْتَ مَا يَحِلُّ لَكَ- فَفَعَلَ وَ غَلَّظَ عَلَيْهِ فِی الثَّمَنِ وَ خَرَجَ الرَّجُلُ- فَمَكَثَتْ عِنْدَهُ مَا شَاءَ اللَّهُ حَتَّی قَضَی وَطَرَهُ مِنْهَا ثُمَّ قَدِمَ رَسُولٌ لِبَعْضِ خُلَفَاءِ بَنِی أُمَيَّهَ- يَشْتَرِی لَهُ جَوَارِیَ فَكَانَتْ هِیَ فِيمَنْ سُمِّیَ أَنْ يَشْتَرِيَ- فَبَعَثَ الْوَالِی إِلَيْهِ فَقَالَ لَهُ جَارِيَهُ فُلَانٍ- قَالَ فُلَانٌ غَائِبٌ فَقَهَرَهُ عَلَی بَيْعِهَا- فَأَعْطَاهُ مِنَ الثَّمَنِ مَا كَانَ فِيهِ رِبْحٌ- فَلَمَّا أُخِذَتِ الْجَارِيَهُ وَ أُخْرِجَ بِهَا مِنَ الْمَدِينَهِ- قَدِمَ مَوْلَاهَا فَأَوَّلُ شَیْ ءٍ سَأَلَهُ سَأَلَهُ عَنِ الْجَارِيَهِ كَيْفَ هِيَ- فَأَخْبَرَهُ بِخَبَرِهَا وَ أَخْرَجَ إِلَيْهِ الْمَالَ كُلَّهُ- الَّذِی قَوَّمَهُ عَلَيْهِ وَ الَّذِی رَبِحَ- فَقَالَ هَذَا ثَمَنُهَا فَخُذْهُ فَأَبَی الرَّجُلُ فَقَالَ- لَا آخُذُ إِلَّا مَا قَوَّمْتُ عَلَيْكَ- وَ مَا كَانَ مِنْ فَضْلٍ فَخُذْهُ لَكَ هَنِيئاً- فَصَنَعَ اللَّهُ لَهُ بِحُسْنِ نِيَّتِهِ.»
