انديشه در اسلام، ص: 189
صورت، شايد مدتى براى خوشامد ديگران عمل كند، ولى سرانجام هواى نفس انسان براى جلب توجه مردم تمام مىشود و پروردگار متعال توفيقى مىدهد كه انسان در گردونه اخلاص قرار بگيرد.
اگر كسى از ترس اينكه مبادا عملش دچار ريا شود دست از هر خيرى بكشد و درِ خيرات را به روى خود ببندد، كار اشتباهى انجام داده است. اگر ريا در واجبات عينى راه يابد، واجب را باطل مىكند، اما اگر در امور ديگر راه پيدا كند، معلوم نيست كه به اصل عمل ضربهاى بزند. بنابراين، بايد بناى كار را براى خدا و اخلاص گذاشت.
اگر مردم از كار كسى تعريف كردند و خوششان آمد و اعتماد بيشترى به او پيدا كردند، از پيامدهاى خوبى اوست. زيرا همه از انسان خوب تعريف مىكنند. انسان خوب كه نمىتواند خود را از تعريف ديگران مخفى كند يا كارى كند كه از عملش باخبر نشوند.
رهبر كبير انقلاب اسلامى نيز اگر مىخواستند چنين فكر و احتياطى كنند، مىبايست پس از فوت آيت اللَّه بروجردى حرفى نمىزدند. اما ايشان نگفتند اگر حرفى بزنيم و اعلاميهاى بدهيم، مشهور مىشويم و اگر خودمان حكومت اسلامى تشكيل دهيم، از ما تعريف مىكنند و ممكن است موجب ريا شود، پس جلو نرويم! زيرا اين احتياطها شيطانى است.
ضرورت رجوع به متخصص
اين نكته را هم ناگفته نگذاريم كه ما، به دليل محدوديت دانستههايمان، بايد به متخصص فن مراجعه كنيم تا از كار خير باز نمانيم. حقيقت اين است كه خيالات و افكار فراوانى به ذهن انسان خطور مىكنند كه چه بسا در ظاهر رنگ الهى دارند، ولى در باطن شيطانى هستند. براى مثال، فردى يك ساعت مانده به اذان صبح بيدار مىشود و حالِ خيلى خوبى هم براى عبادت دارد؛ يعنى مىتواند بلند شود وضويى بگيرد، اشكى
