انديشه در اسلام، ص: 270
حقيقت نماز
شرط نماز طهارت و پاكى است؛ پاكى و طهارت بدن و دل و معده و شهوت و فكر، زيرا گفتهاند:
پاك شو اول و پس ديده بر آن پاك انداز.
بعد كه وارد نماز مىشويم مىگوييم:
«الله اكبر».
يعنى محبوب من از همه موجودات شرق و غرب، از همه قدرتها و قوّتها، و از همه بود و نبود اين عالم بزرگتر و والاتر است.
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ».
من همراه محبوبم در حركت هستم؛ من هم عاطفه و مهر دارم؛ من هم محبت و دوستى دارم؛ من هم عشق دارم؛ فرقى نمىكند كه طرف من چه مؤمنى است: زن و بچه خودم است يا مردم يا بچه ديگرى. من اهل نماز هستم؛ يعنى اهل رحم و محبت و مهربانى هستم.
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ».
اهل شكر هستم و هيچ نعمتى را حرام نمىكنم.
«الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ».
باز هم اهل رحمت و بخشش هستم.
«مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ».
خودم را در دادگاه الهى حاضر مىبينم.
«إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ».
منبع كمك من اوست و پيشانى من بر خاك آستان اوست.
«اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ».
راه من راه اوست.
«صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ».
راه انبيا.
